DE GALIBIER

De Galibier, een apart kaliber

De Galibier, wie schrikt er niet bij het horen van de naam van deze berg. De Galibier is immers van een apart kaliber. Eerst een aanloop door het dal. Dan Le Telegraphe, een tussenstation, maar daarna moet het gebeuren..... Nu moeten alle reserves aangesproken worden. Nu moeten alle trainingsuren zich bewijzen. Eén voordeel hebben we: de zon schijnt uitbundig, dus naar de top van de col wordt geen gevecht met de elementen. Toch is iedereen nerveus: zelfs Sjaak gaat warempel zijn ketting schoonmaken, iets wat hij nog nooit in zijn wielercarrière gedaan heeft. Marc is al 4 winkels binnengelopen de laatste dagen om zijn kleine verzet achter te vergroten. Die vermaledijde Fransen kunnen hem niet helpen. Zou hij de laatste kilometers (9,5 %) eruit kunnen persen? Rob heeft zich laten masseren. Kees heeft niet goed geslapen.Wat gaat deze dag ons brengen?

De aanloop is geen probleem. Het dal is schitterend. Naast de woeste rivier in het dal rijden we stroomopwaarts. Dan komt de beruchte bocht naar rechts. Onder het tunneltje door: direct schakelen. Licht beginnen, rechtop zitten, op tijd drinken bij dit weer. Alle adviezen van onze fantastische gidsen (Gerard en Elliie) spoken door het hoofd. De eerste haarspeldbochten gaan goed. Rustig blijven zitten, ritme en ja hoor, de 8% kilometers vliegen voorbij. De Italiaanse maaltijd van gisterenavond moet het geheim zijn. Pasta en bananen, daar zweren wielrenners bij. Ik heb ooit gehoord dat oudere gorilla's van 50 jaar met één hand van boom naar boom zwieren omdat ze gewoon elke dag hun bananen eten.

Iedereen weet de Telegraphe (12 km klimmen) met een zeker gemak te bedwingen. De euforie daarboven is groot. Gelijk maar het lunchpakket verorberen, want nu gaan we ervoor. Er volgt een afdaling door een prachtige vallei. De stilte is heerlijk, ieder is nu op zichzelf aangewezen want de weg wordt een "vals plat". Ieder vervolgt in eenzaamheid zijn eigen klim.

De eenzame fietser. Ik moet aan de fietstochten met mijn dochter denken: in Nederland nota bene zegden we ons liedboek op "de hoge bergen, koele meren,  ......van U getuigen dag en nacht, Gij hebt ze heerlijk voortgebracht'". Ja inderdaad, de Schepper van deze berg zou je bijna vergeten. De koele beek niet, die is namelijk niet ver van mij verwijderd. En de zon is heet. Je zou er zo in willen springen, Ik passeer het beroemde bruggetje. De fantastische vallei wordt nu aan de andere kant beklommen. Het wordt steiler en steiler.

Maar de Galibier geeft zich niet zomaar gewonnen. Wat een eindklim. Zwetend en harkend komt normaal hier iedereen boven. Maar ook de bananen doen hun werk. Als een oude gorilla zwier ik van bocht naar bocht. Het gaat boven verwachting. De top komt in zicht. Het laatste deel is killing maar de beloning om boven op de top der toppen te staan mag er zijn. Schitterend uitzicht. We worden allen als helden binnengehaald op de berg. Zelfs motorrijders zetten zich op de foto. Nou dan wij zeker. Met natuurlijk het hoogtebord: 2642 meter. Wat een overwinning. We belonen ons zelf met een terrasje. De afdaling naar Briancon kan beginnen. Voldaan belanden we in de jacuzzi van het hotel. De holelier snapt wat wij gepresteerd hebben. Hij serveert zelf bier en wijn in onze badkuip. De Galibier is door ons bedwongen. Wie had dat gedacht.Wat een fantastische overwinning.

W.