De kop is eraf

Het is een selectief gezelschap blanke mannen van een zekere leeftijd (48+) uit het provinciale Gouda dat neerstrijkt in Geneve, de wereldstad met zijn internationale organisaties. Met hun rossen van hoogwaardig aluminium of carbon op zoek naar nieuwe avonturen, grenzen, toppen en, voor sommigen misschien, diepe afgronden. Liepen ze gisteren nog met knikkende knieën de vliegtuigtrappen af, vol ontzag voor de bergen ze die hoog zagen afsteken tegen de hemel, vanmorgen was de tred al duidelijk zelfverzekerder toen ze aanschoven aan het ontbijt in 'Hotel de la Poste', een wat krap bemeten maar gezellig onderkomen in Douvaine met een wonderlijke combinatie van eenvoudig klassiek en frisse kleuren. De uitrusting is indrukwekkend, en hier tekenen zich de eerste verschillen al af. Diverse mannen hebben geavanceerde navigatie en meters voor allerlei lichaamsfuncties, om niet te verdwalen en het contact met hun lijf te verliezen. Biedt dat soms een verklaring voor hun zelfverzekerdheid? Een enkeling (Johan) heeft een GoPro voor misschien wel een volledige registratie van de tocht. Anderen moeten het met minder doen, een simpele snelheidsmeter en een fietslampje.

Het is een heel peloton dat even later opstapt onder een zonnige hemel, nog onwetend over wat de tocht zal brengen. Er zijn prachtige uitzichten op de omringende heuvels en het meer van Geneve. Met die enorme fontein weet u wel? De benen voelen nog fris, het lijf is nog soepel, en de wielen rollen bijna als vanzelf.

De eerste col is de col du Saxel, een onbekende grootheid, met gelukkig een vriendelijk stijgingspercentage. De eerste verschillen in prestaties worden al zichtbaar, maar de col is mild. Na een afdaling waarbij de remmen nog gespaard konden worden volgde de col du Perret die, oh geluk, slechts gedeeltelijk hoeft te worden beklommen. De hele tocht echter is al een andere col aanwezig die zijn schaduw vooruitwerpt, ergens in het hoofd van deze moedige mannen: de col de la Colombiere. Dit is de killer van de dag met ongeveer 1000 stijgingsmeters en hellingspercentages waarbij je alleen nog stapvoets kunt rijden. Het is dan ook niet voor niets dat onderweg de mannen uitstekend worden verzorgd door hun begeleiders Gerard en Elly, met heerlijke broodjes en vers fruit en water.

Aan de voet van de col de la Colombiere is de solidariteit nog groot en is het peloton nog bij elkaar. Er wordt nog vrolijk gepraat, al rijdend filmpjes gemaakt (Marc). Maar al gauw scheidt de berg de boys from the men. De eerste kilometers zijn al behoorlijk steil, de groep valt uit elkaar. Ieder begint te beseffen dat ondanks al die mooie rossen en apparatuur het uiteindelijk het eigen lijf is, lichaam en geest, dat de strijd moet aangaan met de berg. Een eenzame strijd, waarin op het hoogtepunt (of dieptepunt) de eigen ziel zich verbindt met de ziel van de berg. Sommigen zijn wat sneller maar niemand zit meer fluitend op de fiets. Gelukkig is er veel te genieten van de prachtige omgeving. Erik komt vandaag zichzelf het meeste tegen. Waar zijn al die trainingskilometers, die zwetende uurtjes, die mentale krachttrainingen gebleven? Wordt het vlees te oud, is het het bier van de vorige avond? Wat maakt het uit op dit moment. Een paar kilometer onder de top stapt hij af, en het zal niet de enige keer zijn.

Maar daar toont zich de kracht van de groep, de onderlinge solidariteit. Rob, Peter en Johan achterhalen hem en laten hem niet in de steek. Is het broederliefde (broer Rob), medemenselijkheid, of herinneren zij zich misschien het verhaal van de barmhartige Samaritaan? Opgeven is geen optie. De tour gaat door. Hoe maakt niet uit maar boven komen zul je. Het venijn zit in de laatste 2 kilometer die met het eindpunt in zicht het uiterste vergen. Uiteindelijk komt iedereen boven en met groot respect binnengehaald.

Na een afdaling waarbij weer hoge snelheden kunnen worden gemaakt (maar laat het thuisfront zich vooral geen zorgen maken) volgt de beloning van de dag: een schitterend hotel in la Clusaz. Hotel Alpen Roc. Waar gasten kunnen bijkomen in het zwembad, de sauna of de stoomcabine. En waar oneindig biertjes kunnen worden getapt en genuttigd op het zonnige terras met uitzicht. 's Avonds zal een heerlijk diner volgen waar ieder zich te goed kan doen aan een groots buffet met allerlei smakelijke gerechten en wijn. Wat een mooi gezelschap zit daar rond de lange tafel. Het lijkt wel familie. Santé! Erik is er weer helemaal bij. De kop weer fris. En vooral: lachend. De kop is eraf.